begroting

Het aantrekken van voldoende migranten is noodzakelijker én lonender dan Mark Elchardus en andere migratiesceptici ons willen doen geloven.

Premier De Wever mag dan geloven dat welvaart van de top neerdaalt, echte groei begint bij solidariteit. Laat de grootvermogens eindelijk meebetalen aan onze toekomst.

Ondernemers en bedrijven in de watten leggen met lagere lasten om groei te krijgen? Nog nooit heeft dit beleid gezorgd voor de beoogde inkomsten.

Het is nu al duidelijk dat De Wever I haar voornaamste belofte zal breken: tegelijk de overheidsfinanciën herstellen en de koopkracht van werkende mensen versterken.

Iedereen kan nu al zien dat de terugverdieneffecten een sprookje zijn. In 2029 dreigt een nieuwe krater van 8 miljard euro.

Het regeerakkoord steunt nogal sterk op ‘mythologisch’ denken: forse besparingen worden vergoelijkt met absurde analogieën, kromme redeneringen en een algemeen doemdenken over overheidsschulden.

In plaats van te focussen op begrotingstekorten, zouden we prioriteit moeten geven aan echte uitdagingen zoals werkloosheid en klimaatverandering.

Rechts offert de transitie en de meest kwetsbaren in de samenleving op, links de begrotingsregels en de bijhorende besparingslogica.

De bezorgdheid over de overheidsfinanciën is terecht, maar de framing ervan in de vorm van rampscenario’s en strafbanken blijft jammer en vooral onvruchtbaar.

Het is een populaire misvatting dat de overheidsfinanciën werken ‘zoals een gewoon huishoudboekje’ en dat de overheid haar centen moet beheren ‘zoals een goede huisvader’.

De nieuwe begrotingsregels die Europa vanaf dit jaar aan de lidstaten wil opleggen, zijn in geen enkel opzicht een verbetering ten opzichte van de huidige regels. Europa schiet hiermee zichzelf alweer in de voet.

Het voorstel over de nieuwe Europese begrotingsregels moet terug naar de tekentafel. Het is absoluut cruciaal dat er opnieuw meer investeringen komen.

Extra inkomsten niet investeren als het moeilijk gaat in het gezin, is dat goed huisvaderschap?

In de federale begroting voor 2023 en 2024 zitten socialistische accenten en liberale toetsen. De ideologische strijd binnen Vivaldi is tot op de laatste dag aanwezig.

We moeten beter inzien wat groot is en wat klein, wat ertoe doet en wat niet.

Overheden moeten, in de woorden van het IMF, 'zoveel uitgeven als ze kunnen, en daarna nog wat meer uitgeven'.

Het begrotingsluik wordt stiefmoederlijk behandeld. Toch zijn er goede argumenten te vinden voor het soepelere aangekondigde begrotingsbeleid van De Croo I.

De beursgang van Belfius is er, door de koppeling aan het Arco-dossier, nog niet van gekomen. Gelukkig maar. Want het debat grossiert in ideologische boutades.

De brede linkerzijde moet zich bewust zijn van de impact en reikwijdte die het Nationaal Investeringspact op basis van de huidige krijtlijnen kan hebben.