Vlaams regeerakkoord

Welvaartschauvinisme maakt een gestage opmars in het Vlaams regeerakkoord: taalvaardigheid wordt ingezet als poortwachter van publieke diensten.

Weet u nog, die keer toen Liesbeth Homans de kinderarmoede zou halveren? Dat waren tijden zeg. Maar er was tenminste ambitie.

Men creëert zoveel drempels en uitsluitingsmechanismes dat we nu al kunnen voorspellen dat er minder in plaats van meer inburgering zal zijn.

Het nieuwe media- en cultuurbeleid leest als één grote Vlaams-nationalistische verkiezingscampagne in aanloop van 2024.

De 'noordelijke' klimaatambitie weerspiegelt de kansen en opportuniteiten die deze landen zien, en staat in schril contrast met het Vlaamse getreuzel.

Er worden hoge ambities gesteld in het luik Werk van het Vlaamse regeerakkoord, maar ze worden meteen de kop ingedrukt in het begrotingsluik.

Het idee dat iemand slechts aanspraak kan maken op sociale bescherming als hij eerst voldoende heeft bijgedragen, botst op juridische bezwaren.

Vanwaar komt het idee dat dat alle Vlamingen goesting hebben om zelf te zoeken naar de juiste zorg?

De spanning tussen het Vlaamse regeerakkoord en het Mechelse model ligt open en bloot.

Het wordt op meerdere punten nog uitkijken naar de Beleidsnota van de nieuwe minister van Wonen, Matthias Diependaele.

Met bepaalde symbooldossiers dekt men toe dat men eigenlijk een conservatief verhaal wil vertellen over onderwijs.

Je kan geen Vlaamse gemeenschap vormen met enkel de blik op het verleden.

Tenzij ze kermispony's verkopen, gaan ondernemers de volledige straffeloosheid tegemoet met dit regeerakkoord.

Het Vlaams regeerakkoord leest als een verhaal van rechten en plichten, maar het is toch vooral een verhaal van gemiste kansen.